keşke demem ben.

çevresi olan ya da öyle takılan insanları seviyorum.yalnızlığının içine 3-5 kiş oturtup bir de güzel güzel tebessüm ediyorlar.ya da gidip tanımadıklarının fotoğraflarını çekenler var onlar da altta kalır değil hani.ne hoş yahu.tanımıyorsun ama "bayım durun öyle" demeden bir şipşakla hallediyorsun.belki birkaç tartışma atlatıyorlardır her gün ama mutlu olduklarına inanıyorum ben.en azından onları görerek "ben o olsaydım nasıl mutlu olurdum" diyorum.bilmiyorum belki de yaşanmamışlığın hoşluğu.ama o fotoğraftaki adam olmak ya da kadraja gözünü dayayan olabilirdim..geç mi "yoo."ama yapamam ben.önyargılarım izin vermez.