üf ama yani!

uzun zamandır böyle değildim.şimdi nerden geldi bu iç daralmaları.her şeyden sıkıl bunal nereye kadar.annem çocukken hep benim hakkımda "her hastalıkta bir huy öğreniyor." dediği kadar varmış.hasta olur olmaz aptallaşmaya ya da aptallığımı muhafaza etmeye başlıyorum.yine sessizleştim.insanlardan çekiliyorum daha doğrusu onları istediğim için böyleyim.birileri hep ben onları umursamadığımda yanımda olmuyor mu of!hep böyleyim aslında belki de değişmedim..nasıl bi çelişki her şey farklı yönde ilerlerken hep aynı çıkışa çıkmak.bu mudur hayat yani bu mu şimdi?of ama of!bir değiş tokuş falan olsa sokaktaki o adam olsam ben.ne işim var bu gamze kılığında.of of of of..konuşcak birilerine çok ihtiyacım var ama o kadar mühim birini bulamıyorum ya da bulduklarımla yetinemiyorum.daha da doğrusu sanırım biraz yeni insan arayışındayım ama halen gözüme ilşmiş o insanlardan yok.keşfetmeye ve keşfedilmeye ihtiyacım var ama böyle demek çok ucuz bir pazarlığın ortasında gibi.bu değil.böyle sadece konuşan bi ilişki yılış yılış ya da dokunaklı değil.bugün buyarın şu.ufak beraberlikler ya da neyse.hep böyle oluyor zaten.saçmalıyorum..
+ateşin var ya ondan.
tabi haklısın anne..